Z Ameryki do Anglii - niezwykła historia Pocahontas

W hrabstwie Kent, w Gravesend, przy kościele św. Jerzego stoi pomnik pewnej Indianki. Nazywali ją Matoka (Białe Piórko) lub Pocahontas, inaczej 'Łobuziak, Mała Psotnica’, albo Rebbeca Rolfe, po tym, jak przyjęła chrzest i wyszła za mąż, za angielskiego plantatora tytoniu, Johna Rolfey’a.

Hrabstwo Kent kryje w sobie wiele tajemnic, o których opowiemy w nowym cyklu I KENT BELIEVE IT. Dziś hstoria pewnej dziewczyny, znanej światu dzięki filmowi Disney’a. Poznajcie prawdziwą historię Pocahontas, amerykańskiej Indianki pochowanej w Anglii.

Jeśli będziecie kiedyś w Gravesend koniecznie odwiedźcie pomnik Pocahontas. Była ona młodziutką dziewczyną żyjącą na przełomie XVI/ XVII wieku. Pocahontas miała dość odwagi, by przełamać granice i udać się z Ameryki do nieznanej Anglii. Tam prosiła króla Jakuba I o fundusze na budowę angielskiej szkoły dla indiańskich dzieci w kolonizowanej przez Brytyjczyków Ameryce.

Pocahontas, urodziła się około 1595 roku w Północnej Ameryce, na terenie dzisiejszej Wirginii, w plemieniu Indian Powhatana. Była ciekawską, małą dziewczynką, ulubienicą spośród wielu córek ojca, wodza plemnia. Miała zaledwie 11 może 12 lat, gdy wiosną 1606 roku trzy angielskie okręty pojawiły się w u wybrzeży Ameryki w Zatoce Chesapeake. 105 mężczyzn zostało na kontynencie, by budować kolonię angielską. Kobiety, miały zostać dowiezione później. Nadciągała zima.

Dorastająca Pocahontas od początku zapałała sympatią do przybyszy z innego świata. Byli inni, niezwykli. Ciekawili ją. Pomagała im przetrwać trudne początki na obcej, nieznanej ziemi. Matoka była łącznikiem pomiędzy dwoma kulturami. Szczególnie interesował ją, dużo starszy od niej John Smith, którego ocaliła przed śmiercią mającą nadejść ze strony Indian. Nie wiadomo, czy Pocahontas i Johna łączyło coś więcej. Wiadomo jednak, że ten człowiek wpłynął na całe jej życie.

Młodziutka Indianka pomagała Anglikom przetrwać w nowej, trudnej rzeczywistości, zdobywać pożywienie i skóry, negocjować dostawy kukurydzy od Indian. W 1609 roku ostrzegła kolonistów, przed śmiercią, jaką zamierzał zadać im jej ojciec, gdy przyjdą po kolejną dostawę zboża. Tę zdradę przypłaciła wykluczeniem ze społeczności plemienia. W 1613 roku została pojmana przez kapitana Samuela Argalla z Jamestown, który miał nadzieję wymienić ją na angielskich jeńców przetrzymywanych przez plemię Powhatana. Do wymiany nigdy nie doszło.

Pocahontas przez ponad rok przebywała w kolonii, gdzie nauczono ją języka angielskiego i ochrzczono, nadając imię Rebecca. W kwietniu 1614 roku wydano za mąż, za młodego wdowca, plantatora tytoniu Johna Rolfey’a. Z tego małżeństwa w 1615 roku urodził się syn Thomas. W tym czasie John Smith raniony w wybuchu prochu w Jamestown wrócił do Anglii. Pocahontas przekazano, że Smith nie żyje. W tym przeświadczeniu dziewczyna żyła przez kilka lat, aż do ponownego ich spotkania w Anglii.

Rok później Matoka wyjechała z mężem, synem i kilkoma Indianami do Anglii, m.in. po to, by przekonać Europejczyków, że tereny „Indii Zachodnich” (jak powszechnie sądzono), są bezpieczne i przyjazne. Można je zatem bez obaw kolonizować. Jednak jej prywatnym celem i pragnieniem była chęć zbudowania szkoły chrześcijańskiej dla angielskich i indiańskich dzieci. Chciała zdobyć fundusze na jej budowę. W tej sprawie przybyła na dwór króla Jakuba I, wywołując falę zainteresowania. Oto egzotyczna, ciemnoskóra „dzikuska”, doskonale mówiąca po angielsku, ubrana w wytworne angielskie stroje, przyjeżdża na dwór królewski, by reprezentować swój kraj i prosić o pieniądze na budowę angielskiej szkoły.

Źródła podają, że Matoka była doskonałym rzecznikiem Ameryki. W tym czasie zasadniczo zmienił się wizerunek Indian jako nieokrzesanych barbarzyńców. Pocahontas okrzyknięto „indiańską księżniczką”, a Nowy Świat przestał być dziką, surową, nieokiełznaną krainą.

Podczas kilkumiesięcznego pobytu w Anglii, dziewczyna spotkała się z Johnem Smithem. W 1617 roku, podczas przygotowań do powrotu do Ameryki, Pocahontas nieodporna na choroby Starego Kontynentu zapadła na czarną ospę. Nim zdążyła wsiąść na statek powrotny do ojczyzny, zmarła. Została pochowana w angielskim Gravesend, pozostawiając zrozpaczonego męża i małego synka.

Dziś, obok kościoła św. Jerzego stoi jej pomnik. Dzielnej, niezłomnej „indiańskiej księżniczki”.