Legenda potwora z Loch Ness

Kto nie słyszał choć raz o słynnym potworze z Loch Ness? Wczoraj minęła 81 rocznica poszukiwania prehistorycznego gada. Nigdy nie udowodniono istnienia tego stworzenia. Jednak już fakt, jedynie prawdopodobieństwa jego istnienia pobudza naszą wyobraźnię.

Świat ma swoje niewyjaśnione tajemnice, które od wieków pobudzają wyobraźnię ludzi. Obok UFO, Wielkiej Stopy, Yeti, słynny Nessie jest jedną z najbardziej znanych zagadek kryptozoologii i wczoraj obchodził swoją 81 rocznicę poszukiwań. Przypomniały o tym Doodle (dosł. gryzmoły) Googla.

Legenda Nessie

Międzynarodowy rozgłos potworowi z Loch Ness przyniosła relacja właścicieli hotelu Drumnadrochit, która została opisana przez Alexandra Campbella w lokalnej gazecie Inverness Courier. Było to 2 maja 1933 roku. Od tego czasu datuje się oficjalne rozpoczęcie legendy poszukiwania potwora ze szkockiego jeziora. Wtedy też po raz pierwszy w stosunku do domniemanego zwierzęcia użyto słowa „potwor”. Określenie to przylgnęło do Nessie na stałe. Jednak pierwsze wzmianki o tajemniczym zwierzęciu zamieszkującym największy słodkowodny zbiornik Wysp Brytyjskich, pojawiły się dużo wcześniej, bo w podaniach Żywota św. Kolumby datowanych na ok. siedemsetny rok n.e. Potem, historia tajemniczego zwierzęcia powracała cyklicznie, w relacjach naocznych świadków, prawie w każdym stuleciu. Według, relacji osób, które go widziały, potwór zawsze był wielki (od kilku do kilkunastu metrów), z jednym lub kilkoma garbami i długą szyją. Nogi podobne do słoniowych lub płetwy. Potrafił szybko przemieszczać się tuż pod powierzchnią wody.

Pierwsze zdjęcie Nessie zostało wykonane 12 listopada 1933 roku, przez Hugh Gray’a mieszkańca Foyers, który miał zrobić zdjęcie potworowi siedzącemu na skale znajdującej się nad powierzchnią jeziora. Fotografia, wraz z opowieścią Gray’a została opublikowana w szkockim dzienniku Daily Mail. Pierwszy świadectwo filmowe o Nessie pochodzi także z 1933 roku. Malcolm Irvine, Stanley Clinton i Scott Hay przyjechali nad Loch Ness, by sfilmować zwierzę zamieszkujące jezioro. 12 grudnia, ok. godziny 14.00 Irvine nakręcił film, który ich zdaniem przedstawiał poszukiwanego potwora. Po raz pierwszy dokument wyświetlono 2 stycznia w Londynie na zamkniętym pokazie. Wówczas zrelacjonował to The Times. Nota prasowa z 4 stycznia 1934 zawierała opis filmu, który nie zachował się do czasów obecnych. Zgodnie z tym artykułem, trwał on 2 minuty. Widoczne były na nim garby stworzenia, przesuwającego się z lewej na prawą stronę kadru.

Do dziś świat nie może zapomnieć o potworze z Loch Ness, który stał się ikoną w sztuce i kulturze. Doczekał się nawet posągu w Drumnadrochit i rzeźby w Fort Augustus.

Dinozaur z Loch Ness

Jezioro Loch Ness przebadało wiele ekspedycji naukowych. Poszukiwano dowodów na istnienie nieznanego zwierzęcia. Niestety żadna z wypraw, pomimo wielotygodniowych poszukiwań, nie dostarczyła niezbitych dowodów na istnienie Nessie. Przez lata próbowano w różny sposób wyjaśnić fenomen tajemniczego potwora. Część teorii zakładała istnienie nieznanego zwierzęcia zamieszkującego jezioro. Inne wyjaśniają fenomen przy pomocy znanych stworzeń lub zjawisk.

Na podstawie opisów świadków, wynikałoby, ze Nessie jest plezjozaur – morskim gadem, wymarłym w epoce kredy. Naukowcy podają jednak kilka kwestii, z powodu których takie zwierzę nie może zamieszkiwać Loch Ness. Plezjozaur był najprawdopodobniej gadem zmiennocieplnym, a średnia temperatura jeziora Loch Ness wynosi 5,5 °C. Zwierzę nie przeżyłoby w takich warunkach. Dzisiejsze gady żyją w ciepłych wodach tropików, które utrzymują temperatury ich ciał na odpowiednim poziomie. Gdyby Nessie był stałocieplny, tak jak większość dinozaurów, musiałby, dla utrzymania stałej temperatury ciała pochłaniać ogromne ilości pożywienia, a to powodowałoby częstsze spotkania z nim. Badania układu kostnego plejozaurów wykazały, że nie posiadały one aparatu echolokacyjnego, który w ciemnych wodach jeziora (duża głębokość akwenu, widoczność ok 5 metrów) byłby niezbędny do zdobywania pokarmu pod wodą.

Wreszcie, plezjozaury nie były w stanie podnosić głowy na wzór szyi łabędzia, ponieważ nie pozwalała im na to budowa szkieletu w okolicach szyi i karku.

Inne teorie

Obecność potwora tłumaczono także tym, że mogła to być foka, orka, duża ryba (np. jesiotr ostronosy, który osiąga długość do 8 metrów), wydra, ptaki, lub wreszcie gnijące pnie sosen, które z powodu zbierających się gazów, wyrzucane są na powierzchnię wody. Ponieważ Loch Ness, jest specyficznym jeziorem (długim i bardzo głębokim) wyjaśnieniem fenomenu Nessie może być geologia. W Loch Ness, z powodu wydłużonego i stosunkowo prostego kształtu tego zbiornika, mają miejsce pewne niecodzienne zjawiska, mające wpływ na powierzchnię jeziora. Sejsza to fala stojąca, która powstaje w wodach zamkniętych zatok, mórz i jezior pod wpływem wyraźnego zaburzenia równowagi wody (w jednej części zbiornika poziom podnosi się, a w drugiej jednocześnie opada). Fala wywołana przez to zjawisko przemieszcza się z jednego końca zbiornika do drugiego. W Loch Ness proces ten powtarza się regularnie co 31,5 minuty.

Czy potwór z Loch Ness istnieje? – Ludzka psychika

Kolejne fale doniesień o rzekomych spotkaniach z potworem z Loch Ness tłumaczone są często jako ataki zbiorowej histerii i omamy wzrokowe. Carl Sagan opisuje w swojej książce, tłumaczącej większość relacji ze spotkań z UFO i innymi rzekomo niewyjaśnionymi wydarzeniami, jako konsekwencję pewnych procesów zachodzących w ludzkich głowach.

Inne możliwe wytłumaczenie spotkań z Nessie, odnosi się do ludzkiej psychiki i posługuje się pojęciem pareidolii. Zjawisko to polega na naturalnym dążeniu człowieka do odnajdywania znajomych sygnałów w bodźcach całkowicie losowych. Na tej podstawie można zakładać, że osoba, która przybyła nad brzeg Loch Ness, żeby ujrzeć potwora, w taki sposób zinterpretuje widok nawet całkowicie naturalnego przedmiotu (np. gałęzi drzewa) lub zjawiska.

Tak, czy inaczej w mediach pojawiła się kolejna sensacja na temat potwora z Loch Ness, sfotografowanego przez satelity okołoziemskie. Kształt widoczny w wodach jeziora jest tak duży, że udało się go zobaczyć z kosmosu. Mierzy około 30 metrów i został zarejestrowany przez jednego z satelitów, których zdjęcia służą do tworzenia map firmy Apple.