Noc spadających gwiazd! Jak, gdzie i kiedy oglądać Perseidy w Wielkiej Brytanii?

Fani „spadających gwiazd” powinni uprzedzić szefów, że w poniedziałek spóźnią się do pracy. Powód? Całkowicie zrozumiały! To właśnie najbliższej nocy (z niedzieli na poniedziałek) na brytyjskim niebie królować będą Perseidy!

W tym roku na Perseidy warto polować od 9 do 15 sierpnia. Maksimum nastąpi w nocy z 12 na 13 sierpnia (z poniedziałku na wtorek). W Wielkiej Brytanii najwięcej „spadających gwiazd” będzie widocznych od godziny 2:00 do 4:00 nad ranem. Co ważne, tego roku natura sprzyja nocnym obserwacjom, bo 11 sierpnia wypada nów Księżyca. Oznacza to, że niebo będzie stosunkowo ciemne, a Perseidy – dobrze widoczne.

Jak obserwować Perseidy w Wielkiej Brytanii?

Na „spadające gwiazdy” najlepiej jest polować z jak najciemniejszego miejsca. Dobrze jest wybrać się poza miasto, z dala od sztucznych świateł i smogu. W wybraniu odpowiedniego miejsca do obserwacji pomogą serwisy, za pomocą których można sprawdzić poziom tak zwanego zanieczyszczenia świetlnego. Jedną z takich stron jest lightpollutionmap.info. W tym wypadku, kolorami żółtym, pomarańczowym i czerwonym oznaczono miejsca, gdzie jest wysoki poziom zanieczyszczenia świetlnego, a kolorami niebieskim, zielonym i czarnym – lokalizacje, w których poziom zanieczyszczenia jest niższy.

Nie potrzeba profesjonalnego sprzętu. Wystarczy leżak, karimata lub koc.

Dobrze jest jednak przed polowaniem na „spadające gwiazdy’ zaadoptować wzrok do ciemności (wystarczy „odpocząć” od światła przez kwadrans, wtedy łatwiej będziemy mogli dostrzec nawet mniejsze Perseidy).

Nie trzeba patrzeć w konkretnym kierunku. „Spadające gwiazdy” okupują całe niebo. Jednak, żeby zwiększyć szanse na podziwianie jak największej ich liczby, dobrze jest skoncentrować się na jak najciemniejszej części nieba. Przy odrobinie cierpliwości i szczęścia dostrzeżemy nawet ponad sto „spadających gwiazd” na godzinę.

Czym są Perseidy?

„Spadające” na Ziemię Perseidy są pamiątką po komecie 109P/Swift-Tuttle, która przelatując w pobliżu Słońca (a robi to raz na 133 lata!) paruje i uwalnia cząstki kosmicznego pyłu. Tak powstaje obłok iskrzącej się materii. Ziemia, krążąc wokół Słońca, co roku wpada w ten obłok. Cząsteczki kosmicznego pyłu trą o cząsteczki gazów w górnych warstwach naszej atmosfery, rozgrzewają się i parują, a następnie – jako meteoryty – spadają w kierunku Ziemi. Każdy meteoryt, przechodząc przez atmosferę, tworzy ślad w postaci świetlistej linii. W związku z tym, że meteoryty – pamiątki po komecie 109P/Swift-Tuttle – wybiegają z konstelacji Perseusza, ich ślady nazywamy Perseidami.

By PiConsti (Perseids over a Windfarm) [CC BY-SA 2.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.0)], via Wikimedia Commons