Przemysław Mackojc
Bardzo łatwo jest wyjechać. Wystarczy odpowiednie zaplecze finansowe, spakowana walizka, dobre nastawienie i jakiś plan działania. Nie trzeba nawet żegnać się z bliskimi – grunt, że jest bilet na samolot, pociąg albo chociaż pełen bak. Pójdźmy o krok dalej – załóżmy, że nie mamy dzieci. Nie mamy pracy, która trzyma nas w miejscu. Nie mamy rodziny, dla której musimy pracować 24 godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Jesteśmy wolni i jedyne, co nas trzyma, to para troskliwie patrzących na nas oczu. Ten wzrok mówi nam wszystko.
„Nie zostawisz mnie, prawda?”.
Moralność mówi jedno, rzeczywistość drugie. Decydując się jednak na czworonożnego przyjaciela, decydujemy się też na pewne obowiązki. Niestety, nie każdy zdaje sobie z tego sprawę – wiele osób wychodzi z założenia, że wystarczy przywiązać kompana do drzewa i zostawić na pastwę losu. „Ludzie” tego typu (o ile można ich w ogóle nazwać „ludźmi”) z pewnością nie stanowią wyznacznika właściwego zachowania.
Spokojnie – nie jest tak źle, nie jest też podbramkowo. Nie musimy i nawet nie powinniśmy pozbywać się kogoś, kogo kochamy. Aby rozwiązać ten problem, wystarczy jeden dokument – paszport dla naszego czworonoga.
Od momentu wejścia w życie Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 576/2013 z dnia 12 czerwca 2013 r. w sprawie przemieszczania o charakterze niehandlowym zwierząt domowych, doprecyzowana została kwestia dotycząca transportu wszelkich zwierząt tego typu. Rozporządzenie to zawiera wykaz gatunków, do których zastosowanie mają zharmonizowane wymogi regulujące wspomnianą kwestię. Dotyczy to także, a może w szczególności naszych psów i kotów.
Na mocy wymienionych przepisów, do drukowania paszportów upoważniona została Krajowa Izba Lekarsko Weterynaryjna. Obecnie paszporty dla zwierząt wydawane są przez lekarzy weterynarii. Oczywiście, aby mogło zostać przypisane im to uprawnienie, muszą w pierwszej kolejności spełnić określone warunki. Są to między innymi posiadanie prawa wykonywania zawodu, prowadzenie zakładu leczniczego dla zwierząt (lub bycie zatrudnionym w takim zakładzie), czy chociażby posiadanie czytnika mikroczipów. Finalizacją jest wpis do rejestru osób uprawnionych do wydawania paszportów. Wydane paszporty z reguły odbierane są osobiście, choć istnieje także możliwość przesłania ich drogą pocztową. Wszelkie dane zarówno zwierzęcia, jak i jego właściciela zawierane są w druku, który następnie przesyłany jest do Okręgowej Izby Lekarsko Weterynaryjnej. Tam z kolei umiejscawia się je w systemie informatycznym. Koszt wydania paszportu to kwota 51 zł brutto.
Sam paszport nazywany jest „dokumentem identyfikacyjnym”. Wzór i wymogi dotyczące chociażby szaty graficznej czy zabezpieczeń paszportu określane są przez Komisję w formie aktu wykonawczego.
W treści paszportu znajdują się pozycje przeznaczone do wprowadzenia informacji takich jak imię, gatunek, rasa, płeć, umaszczenie pupila, imię, nazwisko oraz dane kontaktowe właściciela, a także data pobrania próbki krwi zwierzęcia oraz informacje na temat zastosowania wszelkich profilaktycznych środków zdrowotnych w odniesieniu do chorób lub zakażeń innych niż wścieklizna i inne stosowne informacje dotyczące stanu zdrowia zwierzęcia domowego. Zwierzęta znakowane są poprzez wszczepienie transpondera lub za pomocą wyraźnie czytelnego tatuażu, o czym wzmiankę zamieszcza się w paszporcie.
Paszport zostaje oznaczony numerem ISO państwa członkowskiego, w którym go wystawiono, a zaraz po tym numerze umiejscawia się niepowtarzalny i jedyny dla danego zwierzęcia kod alfanumeryczny.
Zanim paszport zostanie wydany, właściwy lekarz weterynarii sprawdza, czy zwierzę zostało odpowiednio oznakowane oraz czy wszelkie konieczne informacje zostały zawarte, a także, czy właściciel zwierzęcia złożył swój podpis na dokumencie identyfikacyjnym.
Powyższe dokumenty identyfikacyjne (w formie paszportu) mają zastosowanie w przypadku, kiedy chcemy przetransportować naszego pupila z jednego do drugiego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. W przypadku, kiedy przemieszczenia dotyczą relacji na linii państwo członkowskie – państwo trzecie, dokument identyfikacyjny przyjmuje formę świadectwa zdrowia. Aby zwierzę zostało przetransportowane z państwa trzeciego do państwa członkowskiego, konieczne jest także spełnienie pozostałych, wskazanych w Rozporządzeniu wymogów (chociażby wymogu oznakowania i zaszczepienia naszego zwierzaka).
Podczas samego przemieszczenia właściciel (lub też osoba upoważniona), obowiązana jest przedstawić wymagany dokument identyfikacyjny zwierzęcia domowego (paszport), a także umożliwić poddanie pupila stosownej kontroli.
Niespełnienie warunków przewidzianych przez wymienione Rozporządzanie i wykrycie tego faktu w toku kontroli, może zaowocować zawróceniem zwierzęcia do jego państwa lub terytorium, poddaniem go izolacji, a w ostateczności – nawet uśpieniem. Istotne jest zatem dopełnienie wszelkich czynności, które pomogą nam uchronić się od tego typu sytuacji.
Warto także zaznaczyć, że nie możemy wziąć ze nieskończonej ilości paszportów i przyjaciół – maksymalna liczba zwierząt, które mogą towarzyszyć właścicielowi w jego wyprawie nie może bowiem przekraczać pięciu.
A już za tydzień podróż w drugą stronę, czyli z Wielkiej Brytanii na stary kontynent i nie tylko.
Foto: Flick (lic. CC)
