Kent, znaczy 'granica’

Nazwa hrabstwa Kent wywodzi się z celtyckiego canto, co tłumaczy się jako 'wieniec’, 'zwieńczenie’ lub 'granicę’. Stąd Kent oznaczało 'granicę lądu’ lub 'przybrzeżną dzielnicę’. Najwcześniejsze zapisane nazwy dla oznaczenia ziem dzisiejszej południowo-wschodniej Anglii, to Cantinum (51 rok p.n.e.) i Cantia, zapis z około 730 roku n.e. (Historia Ecclesiastica), romanobrytyjskie Ceint, jutyjskie Cantware. Dziś w cyklu I Kent Believe It o historii regionu.

Pierwotnie Kent było jutyjską kolonią, a od połowy V wieku n.e. królestwem założonym przez jutlandzkich germanów, po wycofaniu się Rzymian. Jutowie był to północnogermański lud, który zamieszkiwał Półwysep Jutlandzki. W połowie V wieku część ludności zasiedliła tereny dzisiejszego hrabstwa Kent, zakładając tam królestwo. Reszta zasymilowała się z Duńczykami.

Kent – brama do Anglii, imperium Rzymian

Kent było najstarszą osadą na Wyspach Brytyjskich. Źródła historyczne podają, że zasiedlanie Anglii rozpoczęło się właśnie od tych terenów. Bliskość tej części Anglii z Europą kontynentalną miała bezpośredni związek z rozprzestrzenianiem się ludności na Wyspach. Pozostałości archeologiczne tamtych czasów, pokazują wyraźne powiązania historii Kent z Europą.

Kiedy w około 55-54 roku p.n.e. Juliusz Cezar na krótko wtargnął do Kent, zastał tam najbardziej ucywilizowaną część Wielkiej Brytanii, skolonizowaną przez ludność z obszarów dzisiejszej Francji północnej. Kiedy w 43 roku p.n.e. Rzymianie ponownie osiedlili się na tych ziemiach, tym razem na dłużej, bo aż do początków V w. n.e., przyczynili się do dalszego rozwoju tych terenów. Za czasów ich panowania ustanowione zostały ważne ośrodki w miejscowościach Richborough, Canterbury, Rochester, Dover i Port Lemanis. Z tamtych czasów pochodzą także szczątki pierwszej kaplicy chrześcijańskiej znajdującej się dziś we wsi Lullingstone.

Królestwo Kent, zwierzchnictwo Londynu

Królestwo powstało w połowie V wieku i było jednym z siedmiu królestw germańskich założonych w tamtym czasie na terenach podbitej Brytanii. Królestwo Kentu przeżywało rozkwit na przełomie VI i VII wieku, uzyskując zwierzchnictwo nad pozostałymi sześcioma królestwami. Było to za panowania Ethelberta I, który nosił wówczas miano bretwalda. Tak było aż do jego śmierci w 616 roku. Warto dodać, że za jego panowania, w Kent wprowadzono pierwszy kodeks prawny i przyjęto chrześcijaństwo. Po śmierci Ethelberta I, nastąpiło załamanie okresu rozkwitu i dominacji. Kent utraciło władzę, by z czasem (X wiek) zostać podporządkowane Królestwu Anglii. W czasach świetności powiatu powstały katedry w Canterbury, a później w Rochester.

Kiedy na początku XII wieku Londyn stał się stolicą Królestwa Anglii, bliskość Kentu zwiększyła jego znaczenie polityczne i gospodarcze, wpływając na dalszy rozwój tych terenów. Rozbudowano Dover, Rochester i Canterbury, a także miejscowości nadbrzeżne, w celu ochrony przed inwazją francuską.

Historycznie powiat Kent był kolebką wielu ważnych zdarzeń: chłopskiego buntu w 1381 roku, a także kolejnych zrywów, aż do angielskich Civil Wars w 1640 i wielkiej zwycięskiej rewolucji na przełomie 1688/1689, gdy Jakub II uciekł z Faversham na wygnanie. W XVI i XVII wieku Kent przeżyło wielką migrację robotniczą na kontynent amerykański. Ubodzy poszukiwali lepszego życia. Podobnie było w XIX wieku. Bliskość Londynu i związany z tym rozkwit powiatu, nie przekładał się na realną poprawę sytuacji najbiedniejszych.

Administracja, przemysł, żegluga morska, znaczenie militarne

Przez wieki powiat nie posiadał jednej oficjalnej stolicy regionu, a kilka ważnych ośrodków, co sprzyjało decentralizacji gospodarki, władzy świeckiej, kościelnej. Z czasem Kent zostało podzielone na rejon wschodni z siedzibą w Canterbury i zachodni z ośrodkiem administracyjnym w Maidstone. W 1814 roku administracje wschodnia i zachodnia zostały połączone. Miastem powiatowym ogłoszono Maidstone.

Ze względu na bezpośredni dostęp regionu do morza, wiele nadbrzeżnych miast Kentu rozwinęło się, uzyskując status miasta portowego lub kurortu nadmorskiego. Kwitł przemysł i infrastruktura nadmorska. Porty handlowe były łącznikiem pomiędzy wyspami a kontynentem. Miasta wzdłuż wschodniego wybrzeża odgrywały duże znaczenie ze względu na kwestie obronności królestwa Anglii. Dover, Hythe, New Romney i Sandwich były czterema ważnymi ośrodkami przybrzeżnymi. W Inland w XV wieku kwitł przemysł włókienniczy i metalurgiczny. W latach 60-tych XVII wieku, Tonbridge Wells było modnym uzdrowiskiem. W głębi lądu dominowało rolnictwo, w tym uprawy chmielu. Do dziś suszarnie chmielu i domy producentów tkanin są wizytówką regionu.

Pozycja Kent jako powiatu najbliższego Europie kontynentalnej zawsze sprawiała, że ziemie te były istotne dla działań militarnych i w związku z tym nieustannie narażone na inwazję. Kanał militarny w Hythe i wieże Martello zostały zbudowane w 1792 roku, celem powstrzymania Napoleona. W tamtych czasach w wielu miastach powiatu stacjonowały garnizony wojskowe. W czasie pierwszej i drugiej wojny światowej Kent było punktem wypadowym działań wojskowych na Europę. W czasie operacji wojennych rejon cierpiał najwięcej.

Transport

W latach pięćdziesiątych XVIII wieku część powiatu leżąca najbliżej Londynu zaczęła być traktowana jak jego przedmieścia. W związku z tym w 1889 roku obecne dzielnice Greenwich i Lewisham zostały odłączone od Kent i scalone z Londynem. Kolejne przyłączenia nastąpiły w 1965 roku (tereny dzielnic Bromley i Bexley) i w 1974 – ziemie leżące między A2 i M25.

Pojawienie się kolei miało duży wpływ na rozwój regionu w pozytywnym i negatywnym wymiarze. Część miast portowych utraciła swoje pozycje, inne się rozwinęły, np. Ashford, które z sennego miasteczka rozrosło się do centrum komunikacji kolejowej. W tamtym czasie gwałtownie wzrastała liczba ludności napływowej, która szukała lepszego życia w stale rozrastających się miastach. Kent nadal miało status „wrót Anglii”, „korytarza do Londynu”.

Pojawienie się samochodów spowodowało rozwój infrastruktury drogowej w regionie. Główne autostrady Kentu były budowane od 1962 roku. Kolejna przebudowa Canterbury i rozrost dużych miast, takich, jak Maidstone i Dover, spowodowały dalszy rozwój Kent. Rozbudowany system drogowy związany z otwarciem kanału La Manche i otwarcie Eurotunelu, wywarły największy wpływ na rozwój systemu powiązań komunikacyjnych oraz strukturę gospodarczą hrabstwa, zwłaszcza w okręgach Ashford i Thames Gateway.

Foto:Flickr (lic.CC)